اشعار

وارث مُـلک تـبـسم، کاظم است            عشق عالمتاب هفتم، کاظم است

آفـریـنـش، سـوره ای از مهر او            بر لب هستی، تبـسّم کاظم است

مُصحف اخلاص و قاموس یقین            بحر عرفان را تلاطم، کاظم است

مُـقـتـدای آسـمـان مـردان سـبـز            قـبـلـۀ آئـیـن مـردم، کـاظـم است

تـرجُــمـان وحــدت دل هـای مـا            تابش مِـهـر تـفـاهـم، کاظم است

آسمان! تبریک، فصل هفتم است            مِهر عالمتاب هـفتم، کـاظم است

در کـوچه پـای آمدنـش تـیـر می‌کـشد            از سمت گـوش تا دهـنش تیر می‌کشد

این طفل هر زمان که به در میکند نگاه            بی وقـفـه چـارچوب تنش تیر می‌کشد

مـادر چـقـدر دلنگـران سکوت اوست            فـهـمـیـده سیـنـۀ حـسنـش تـیر می‌کشد

نام حسن ردیف غزلهای غربت است            حتی ردیـف تَن تَ تَـنـَش تیر می‌کشد

این بار زهـر کـینه بر او کارگـر شده            هی لخته لخته هی دهـنش تیر می‌کشد

زینب نـشستـه پـارۀ تن را نظـاره گـر            با هر نفـس نفـس، بـدنش تیر می‌کشد

از بس که گریه کرده در این ماتم عظیم            چـشمان خیس سینه زنش تیر می‌کشد

شـاید که یـاد کـربـبلا می‌کـنـد حـسین            وقـتی که دارد از کـفـنش تیر می‌کشد

زیـبـایـی ایـام جـمـال حـسـنـیـن اسـت            دشمن خجل از جاه و جلال حسنین است

فرمود که سرخـیـل جـوانان بهشت اند            این ذکر دل انگـیز مدال حسنین است

حکم و سند بخـشش سیـنه زن عـاشق            در روز جزا در پَر شال حسنین است

دادند به آن پیر چه خوش درس وضو را            این اندکی از اوج کـمال حـسنین است

آنجا که ببخـشند عـطا غـیر خودی را            غفلت ز خودی کار محال حسنین است

اندیشه مکن از غم هجران شب مرگ            آندم به خدا صبح وصال حسنین است

کردند شفاعت چو ز وحشی عجبی نیست            احسان به گـنهکار روال حسنین است

فدای جود کسی که هر آنچه را بخشید            فـقط به خـاطـر خـشنودی خـدا بخشید

از ابـتـدا پـدرش فـکـر ما گـداهـا بـود            که سفرۀ کرمش را به مجـتـبی بخشید

غریب بود، اگرچه گـدا فراوان داشت            کـریـم بود، بـدون سـر و صدا بخـشید

کـریـم کار ندارد به اسم و رسم کسی            غریبه را چه بسا بیش از آشنا بخـشید

ملامتـش نکـنید آنکه را مدیـنـه نرفت            مدینه زائر خود را به کـربـلا بخـشیـد

دو مـاه گـریه برای حـسین بـاعث شد            که رزق اشک حسن را خدا به ما بخشید

گمان کنم که دگر مادری زمین نخورد            خـدا فـقط به حسن اینچـنین بلا بخشید

گـمـان دیـگـرم ایـن است کـه دم آخـر            به غـیـر قـاتـل مـادر بقـیـه را بخـشیـد

پر کشیدم در هـوای با صفای مجـتبی            که رها می‌گردم امشب در هوای مجتبی

جای معنای کرم نام حسن باید نوشت            حـاتـم طایی گـدای دست های مجـتـبی

پـا به پـای فـاطمـیـه باید ای اهـل بکاء            بیشتـر گریه کـنم پـای عـزای مجـتبی

در قیامت مستحق لطف زهرا و علیست            عاشقی که دل سپرده بر ولای مجتبی

از دلم دل می‌برد در گوشۀ "باب الجواد"            فکر "باب القاسم"صحن و سرای مجتبی

خاطرات کوچه‌ای باریک؛ داغ فاطمه            مانده روی خاک کوچه ردّپای مجتبی

زهر مثل خنجری از حنجرش خون می‌مکید            گوشۀ حجره به پا شد کربلای مجتبی

یا کـریـمم بر فـراز قـبـر آقـایی کـریم            التـماس دست های خـالی مـایی کـریم

ای چارطاق عرش خـدا خـیمۀ غمت            وی کهکشان ستاره‌ای از خاک مقدمت

قـدوسیـان تراوش انـفـاس قـدسـی‌ات            فرماندگی ارض و سماء رتـبۀ کمت

هفت آسمان به گرد مزار تو در طواف            آمد پـدید نُه فلک از فیض یک دمت

لاهـوتیـان دریـده گریبان روضه‌ات            آیـد صدای فـاطـمـه از بـزم مـاتـمت

صدها هزار حـاتـم طائی نـشستـه‌اند            کاسه بدست، سائل دنیـار و درهـمت

جانا حساب چشم تو از دیگران جداست            زمزم کجا و قطره ای از اشک نم نمت

یا سید الکـریـم سیـادت غـلام توست            ارثـیـه ایست هـدیـه ز جـدِّ مکـرمت

ای امـتـداد مـرتبت مـرتضی حـسن!            کـرده خـدا به شـاه شهـیـدان مقـدّمت

آتـش گـرفـتـه ای وسط کوچـۀ فـدک            شـد فــاطـمـیــه  اول مــاه مـحـرّمـت

صـلـح تو شد زمیـنۀ تصویر نـیـنـوا            کـرببـلاست سینه زن پـای پـرچـمت

من بینوای عـشق تـوأم سیدالـغـریب            دردی بریز دردل من جـان قـاسمت

یک عـالـمه تـرانه بـرایت سـروده‌ام            من از ازل خـراب نـگـاه تـو بـوده‌ام

دنیـا چه با عـزیـز دل بـوتـراب کرد؟            ابری رسید و خون به دل آفـتاب کرد

سنی نـداشت یکـشبه مـویش سفـید شد            رویش حنا کشید غمش را خضاب کرد

از کـوچـه‌های تـنگ دگر رد نمی‌شود            این کوچه‌ها چقدر حسن را عذاب کرد!

دستی که خورد بر روی مادر به کوچه‌ها            آن دست گـنبد حسنش را خـراب کرد

چون روزه بود تشنگی‌اش اوج میگرفت            وقـت اذان رسـیـد تـقـاضـای آب کـرد

فـهمـیـد آب نیـست ولی باز سر کـشید            این زهر لعنتی جگرش را کباب کرد

سوزاند زهر از نوک پا تا سرش ولی            چون راحـتش نمود ز دنیا ثـواب کرد

از دوست زخم خورد و ز بیگانه‌ها جدا            دنـیـا چه با عـزیـز دل بـوتـراب کـرد

از بـارِ داغـش پشتِ پـیغـمبر شکـسته            تنهـاتـرین سـردار بی‌لـشگـر شکـسته

سجـاده‌اش بر غـربتِ او گـریـه کرده            پـایِ غـریـبـی‌اش دلِ منـبـر شـکـستـه

بخشید آنکَس را که زد خنجر به ساقَش            او دستگـیـری می‌کـنـد از هر شکـسته

تـا زهـر را نـوشـیـد فـرمـود:آه مـادر            راحت شد این آئـینـۀ یکـسر شکـستـه

بُغضِ چهل سالِ مرا این زهر بشکست            امـا دلـم را نـاکـسـی دیگـر شکـسـتـه

یک کـوچۀ باریك و دو دیـوارِ سنگی            یک راه بُن بست و دو برگ و بر شکسته

در زیر پـاها گـوشـواره خـوردتر شد            خـنـدیـد وقـتی دید نیـلـوفـر شـکـسـتـه

خون لخته از تیزیِ سنگی بر زمین ریخت            فهـمیـدم از دیـوارِ کوچه، سر شکـسته

لایـوم کَ یومَک حـسیـنم گریه کم کن            تنها نه من، از گریه‌ات خواهر شکسته

می‌بیـنـمت با مـادرم بر شیـبِ گـودال            در لا به لایِ نیـزه و خـنجـر شکـسته

ای کـاش می‌شد تا نـبـیـنم ساربـان هم            انـگـشت را دنـبـال انگـشتـر شکـستـه

ای كه داغ تو شراره به دل خواهر زد            مرغ دل در قـفـس سینـۀ من پرپر زد

چه كسی آتش كین زد به دل سوخته‌ات            كه غمت شعلۀ غم بر جگر خواهر زد

آسمان كاش به روی سرش آوار شود            آن كه از پشت سر تو به دلت خنجر زد

آن كه آتش به حرمخانۀ عصمت زده بود            طعنـه و زخم زبان بر دل تـو آخر زد

چشمم افتـاد چو بر باغ پُـر از لالـۀ تو            پـاره هـای دل تـو، بـر جگـرم آذر زد

از حـریم نبـوی تـا كه جـدا شـد بـدنت            دشمـن آتش ز غمت بر تن پیغمبـر زد

تیـر زد بـر بـدنت دشمـن دیـرینـۀ مـا            باهمان دست كه سیلی به رُخ مادر زد

خون دل ریخت حسینم كه گه دفن تو دید            تیر بگذشته ز تابوت و ز پیكر سر زد

دفتر شعـروفائی ست پُر از خون دلش            بس كه فریاد به سوگت ز دل مضطر زد

وقـتی بـنـای خلقت دل را گـذاشتـند            آن را به عشق روی تو شیدا گذاشتند

هر دل که مایل قَدِ سرو تو دلبر است            بهـرش کـنار، جنّت اعلیٰ گـذاشتـند

بعد از دو ماه گـریۀ ما بهـر کـربـلا            اذنی بـرای گـریـه به آقـا گـذاشتـنـد

تا گریه کن به داغ عزای حسن شدم            این آبـرو ذخـیـرۀ عـقـبیٰ گـذاشتـنـد

هرکس که پای غربت تو سینه میزند            در طالعـش سعادت فـردا گـذاشتـند

"با صد امید حامی مادر شدی ولی"            داغ غمی ز کوچه به دلها گذاشتـنـد

دستی پـلـیـد آمد و رویی کـبـود شد            آنجا بنای خونجـگـری را گـذاشتـند

آن کوچه بود قاتل تو، آن غـم عظیم            روزی که داغ بر دل زهرا گذاشتند

خواندی تو روضه در دم آخر ز کربلا            روزی شبیه روز دهم نیست ای خدا

الا که غرق در انوار ذوالجلال شویم            هلال ماه رجب سر زده، هـلال شویم

کــمـال یــافــتــۀ قــلــۀ کــمـال شـویـم            هـماره خـاک قـدوم عـلـی و آل شویم

مـه تجلّـی حُسن و جمال لم‌یزلی است

خجسته باد که ماه‌ محمّد است و علی است

مهِ نماز و قیام و دعا و ذکر و سجود            مـه وصـال خــداونـدگــار حــیّ ودود

مه چهـار ولادت ز چار رکـن وجـود            مـه مبـارک لـبـخـنـد مـهـدی مـوعـود

مه نـزول کرامـات خالـق ازلـی است

ولادت دو محمّد، ولادت دو علی است

طلوع این مه فـرخـنده می‌دهـد خبری            که سر زد از افق عزت و شرف قمری

و یا ز دامن دریـای معـرفـت گـهـری            خـدا به حضرت سجاد داد گـل‌پـسری

که گل، زبان ملک ریختند در قـدمش

اگر غـلـط نکنـم مـدح انبـیاست کمش

زهی که فاطمه؛ بنت حسن؛ حسن‌زاده            بـر آفــتـاب خــدا، مــاه انـجـمـن زاده

بگو که وجـه خـداونـد ذوالـمنـن زاده            و یا که نـخـلـۀ تـوحـیـد، یـاسمن زاده

بهـشـت حضـرت سجـاد، لالـۀ رویش

حسین بـوسه زند بر جـمـال دلجـویش

درود اهـــل ولا بــر شــب ولادت او            سلام داده رسـول خـدا به حضرت او

سپـاه عـلـم کشیدند صف به خدمت او            عنایت و کرم و لطف و جود، عادت او

سحابِ یکسره بارنـدۀ عـلوم است این

محیطِ نور و شکافندۀ عـلوم است این

تمام عـلم ز دریـای فضل اوست نَمی            تمام جود ز یک بذل دست او کـرمی

تـمـام ملک خـداونـد بـهـر او حـرمـی            تمام دهـر ز عـمـر عزیز اوست دمی

به نقش صورت او صورت‌آفرین نازد

به زهد و طاعت او زین‌العابدین نازد

به ماه عارض و حسن و جمال او صلوات            به حُسن خلق و به حُسن خصال او صلوات

به مام و باب و به آباء و آل او صلوات            به علم و دانش و فضل و کمال او صلوات

چنان به پاسـخ دشنام، خُلق او نیکوست

که خصم می‌شود از فیض یک نگاهش دوست

امـیـر عـالـم و بیل رعیـتیـش به دوش            به شوق زمزمه‌اش عرشیان سراپا گوش

زند ز منطق او بحر علم و دانش جوش            صدای «یارب» او از ملک ستاند هوش

درود شخص پـیـمبـر نـثـار بـاد بر او

سـلام حـضرت پـروردگـار بـاد بر او

بیا و روی ارادت ببـر در این درگـاه            حوائجت هـمـه از باقـر‌العـلـوم بخـواه

سـلالـۀ دو عـلـی، نـور چـشـم ثـارالله            دهد به دیدۀ «جـابر» شفـا به نیم نگـاه

چو چشم اوست همان چشم خالق دادار

به یک نظاره برآرد گل از شرارۀ نار

ولایتش سنـد و ثبت دین کـامل ماست            گـِل مـحـبـتـش آدم‌ کـنـنـدۀ گِـل مـاست

به روز حشر ولایش تمام حاصل ماست            مزار او نه به خاک بقیع، در دل ماست

زهـی کـرامت آن شهریــار عـالــم را

که برگـزیـده به مدح و ثـناش میثم را

ای به تو از خالق داور سلام            از لب جانبخـش پیـمـبر سلام

ای پـدر عـالـم هـسـتـی هـمـه            نجـل عـلی یوسف دو فـاطمه

شمس و قمر را به نسب اختری            نـسل امـام از پـدر و مـادری

اخـتــر تـابـنـدۀ دانـش تــویـی            بـلکه شـکـافـنـده دانـش توئی

عــالــم عــلــم احــد قـــادری            بـاقــری و بـاقــری بــاقــری

دانش کل نکـته‌ای از مکـتبت            عـلـم لـدنّـی سخـنـی بـر لـبت

مدح تو از قول خدا از نی است            خُـلق تو آینه خُـلق نـبی است

مام تو ریـحـانـۀ نـجـل بـتـول            جابرت آورده سلام از رسول

اخــتــر تــابــنـده مــاه رجـب            مـهـر فــروزنـده مــاه رجـب

شهر رجب را تو بهین کوکبی            مـاه فـروزان نخـستـین شـبی

جابرجعفی که ز دانش یمی است            بر لبش از چشمۀ علمت نمی است

عـلم، نـهـالـی ز گـلـسـتـان تو            پـیـر خـرد طـفـل دبـستـان تو

هر نفست باغ گـلی از کـمال            هر سخنت پاسخ صدها سؤال
مهر رخت‌ ای به علی نور عین            بوسه گه یوسف زهرا حسین

گاه، کشاورزی و بیلت بدوش            گاه، ملک را سخنت دُرّ گوش

مام تو را گـفـت عـدو نـاسـزا            از چه تو گفتیش ز رأفت دعا

با همه فضل و شرف و علم تو            دشمن تو شد خجل از حلم تو

عـالـم نـصرانـیِ با آن کـمـال            دید تو را و ز سخن گشت لال

تو لب خود بسته، نشسته خموش            او شده سر تا بقدم چشم و گوش

هست هنوز از سخنت مشگ بیز            قصّه زیبای عُـزَیز و عـزیـز

روز اسیـریـت به بـزم یـزیـد            آنکه بر او بـاد عـذاب شـدیـد

بود چـو اولاد پـیـمـبـر اسیـر            بی‌کس و بی‌یـاور بی‌دستگـیر

خواست یزید از همه یاران جواب            تا چه کـنـد با حـرم بـوتـراب

یکسره گفتند: که با تـیغ تـیـز            خون شریف همگان را بریز

سن تو می‌بود دو سال و دو ماه            بانگ زدی سخت بر آن رو سیاه

کای ز خـداوند و پیـمـبر جدا            موسی و هارون، دو سفیر خدا

جانب فرعون چو بـشـتـافـتند            بر سر تخت سـمـتـش یافـتـند

هر دو گشودند به تـوحـید لب            روز بر آن تیره درون گشت شب

گفت به حضّار که بر این دو تن            رأی شما چیست در این انجمن؟

یکسره گـفـتـند بدو حـاضران            دعـوت کن از هـمۀ ساحـران

لشگر فرعون چـنین رأی داد            قـوم بر کـشتن ما لـب گـشـاد

لشگر او با همه کفر و ضلال            طیـنـتـشان بود همه از حـلال

قوم تو چون خشم رسول خداست            در طلب ریختن خـون ماست

رأی به خـونـریزی ما داده‌اند            شبـهـه ندارد که، زنـازاده‌انـد

کودک و اینگونه کلام آتـشین            ای کـلماتت همه جا دلـنـشـین

ای به فـدایت پــدر و مــادرم            مدح تو در دُرج دهان گوهرم

«میثمم» و عـبـد مـطـیـع تـوأم            عـاشـق دیــدار بـقــیــع تــوأم

عشق آمد و مقـابـل من دفـتری گـشود            مـرغ دلـم بهـانه گرفت و پـری گشود
بـال و پـری زدم بـه بـلـنـدای آسـمـان            از لطف خود خدای کریمان دری گشود

احـرام سرخ بر تن من بود و ناگهـان            دیدم که روبه­ روم در أخضری گـشود
در آن طرف تـمامی عـالـم بهشت بود            یک لحظه نور، پرده زیباتری گـشود
بر روی دیـدگـان پُـر از الـتـمـاس من            باری تعال چهرۀ یک سروری گـشود
به به چه سروری که مَلَک مست بوی او

جمعی ز انـبیاء همه مبهـوت روی او
نـامـش محـمـد است و لقب باقرالعلوم            عـالِـم ترین رجـال عـرب باقـرالعـلوم
در روز اولي که قدم در جهان گذاشت            گـردیده است فخـر رجب، باقـرالعلوم
تا اینکه می برم به زبان نام اطهـرش            شیرین شود دهان چو رطب؛ باقرالعلوم
تابـنـده تر ز او نـبـود کس میـان روز            زیـبـا تـرین سـتـارۀ شب بـاقـرالعـلـوم
روح عبادت از پدرش زین العـابـدین            از عـم خود گـرفـتـه ادب باقـرالعـلوم
جابر کمی ز علم شما ارث برده است

یک قطره ای ز جام شراب تو خورده است
قامت قـیامت و رخـتان محـشـری بود            زور مـیــان بـازویـتـان حـیـدری بـود
احساستـان ز برگ گـلی هم لطیف تر            احسان و لـطـفـتـان بخـدا مـادری بود
داروی دردهـای بـشـر خـاک پـایـتـان            آب دهـان اطـهـرتــان، کــوثـری بـود
دوم مـحـمـدی و عـلـی عـاشـقـت شده            جـانـم فـدای نـام تـو، پـیـغـمـبـری بود
ایمان و زهد و جود و عبادت به یک طرف            عـلـم خـدائـیـت طـرف دیـگـری بــود
باشی حـسینی و حـسنی بـاقـرالعـلـوم!

خوانم، فقط تو عشق منی، باقرالعلوم!
مولا! نفس زدی و دوعالم درست شد            از آن گِـل وجـود تـو آدم درسـت شـد
بس که شما مـیـان مـنا نـالـه کـرده ای            از گـریه تو چـشمۀ زمـزم درست شد
از تـار و پود و رشتۀ پیراهن عـزات            بالای هر حـسیـنـیه پـرچم درست شد
در مـاجـرای پُـر غــم وادی کــربــلا            اشکت چکید و قطره شبنم درست شد
بانی روضه های عـطش! با حـمایتـت            سـیـنـه زنـی مـاه مـحـرم درسـت شـد
هرکس که روضه ای ز شما گوش می کند

یک جرعه می ز دست شما نوش می کند
آقـا عـنـایـتـی بـده بـر سـیـنـه نـالـه را            پُـر کـن ز داغ کـربـبـلا این پـیـاله را
ای باغبان سـاقـه شـکـستـه به ما بگو            داری به بـاغ سیـنه غـم چـند لاله را؟
یا حـضرت غـریب بـمـیـرم بـرای تو            طی کرده ای چگونه تو این چند ساله را؟
دیدی که رأس جد غریبت به نیزه شد            دیدی به چشم خود شب غسل سه ساله را
دارم به سـر زیـارت قـبـر بـقـیـعـتـان            امضا بزن به دست خودت این قباله را
یا رب تو دیده را ز غمش پر ز آب کن

ما را غلام حضرت بـاقـر حـساب کن

هرجا که باشد منبری، پا منبری هست            همراه هر عرض ارادت، محضری هست

ما که به غیر از معجـزه از تو ندیـدیم            وقتی امامت می کنی پیغـمـبری هست

حیف از قدم های تو که بر خاک باشد            نا قابل است آقای من اینجا سری هست

بـاور کـن از سـائـل شدن آقـا شدم من            از بس که در دست تو ذره پروری هست

من تا گـرفـتـار تـوأم مـنـصور هـستـم            شکر خدا بر شانه ام بال و پری هست

باید که در قـلب کـریـمـان جا بگـیریم

پـیـش مـحـمـدهـا دم زهــرا بـگـیـریـم

ای پـنـجـمـین رهبر، نـماد چارده نور            هـفـتـم کـریـمی در بـلاد چـارده نــور

از هر طرف رفتم نژادت فاطمی بود            حـیـدر تـرین زهـرا نـژاد چارده نـور

در یک کم از لطف شما هم میتوان دید            تصویـری از لطف زیـاد چارده نـور

سجاده هم بر منـبـر تو فـخـر می کرد            ای زیـنـت زیـن الـعـبـاد چـارده نــور

وقتی شما هم دست تان محتاج زهراست            او می شـود بـاب الـمـراد چـارده نـور

نـام مـحـمـد نـام کـل اهـل بـیـت است            هـسـتـیـم بـا یـاد تـو یـاد چــارده نـور

مــدیــون قـال الــبــاقــریـم الـحــمـدلله

از مــادرت مــتـشـکــریـم الـحــمــدلله

تورات اگر تورات شد نام تو را داشت            از بس که باقر بودنت نور خدا داشت

هرکه به پابوس تو رفت علامه برگشت            نعلین تو زیر خودش عالم سرا داشت

خورشید هم هر روز هنگام طلـوعش            به وقت مسجد رفتن از تو اقتدا داشت

اولادهـــا آیـــیـــنــه دار مـــادرانــنــد            این شهر با تو حضرت خیرالنسا داشت

در چار گوشش آنقدر توحید میریخت            می شد اگر که خانۀ تو قـبله؛ جا داشت

دست تو از اول به ما خیـرش رسیـده            دست تو از اول گـدا پشت گـدا داشت

در نـا امـیـدی هـا بـه تـو امـیـدواریـم

مـا تـا قـیـامـت هم گـرفـتـار نـگـاریـم

الله اکــبــر از کــرامــاتــی کــه داری            از سجـده و سـوز منـاجـاتی که داری

هر شیعه تا محـشر بـدهـکـار شما شد            آقـای مـن بـا ایـن روایــاتـی که داری

کیسه به دوش نیـمـه شب های مـدیـنـه            دارد هـوای کوفه سـوغـاتی که داری

لطف تو بر هر سائلی عشق علی بود            شهره است بین شهر خیراتی که داری

از جای مُهرت می شود فهـمید راحت            شب تا سحر طور عـبـاداتی که داری

خـاک بـقـیـع تو برای ما بهـشت است            بی صحن و بی گنبد؛ چه جنّاتی که داری

بـغـض گـلـویت هر نفس یا لیـتـنـا بود

جـنـس غـم تو مـثـل داغ کـربــلا بـود

ای کربلا رفته بگو با سر چه کردند؟            با یک تن صد پاره این لشگر چه کردند

وقتی که تا گودال رفت انگشترش بود            این قوم با انگشت و انگشتر چه کردند

سهم تـن یـوسف هـجـوم گـرگ ها بود            سر نیـزه های کُـند با پیکـر چه کردند

یک آستین را روی صورت میگرفتند            رو بنده وقتی رفت در معبر چه کردند

پـیــراهـن جـدّ تـو را که پـس نــدانــد            در شـام با گهـوارۀ اصغـر چـه کردند

یک عمر داغ کربلا خون در دلت کرد

داغ رقــیـه آتــشـی بـر پـیـکــرت زد

مـانـده یادت به یاد خـاطـرها            در دل خـاطـر مـســافــرهــا

ته این جاده گر بتو وصل است            خـوش بـحـال تـمام عـابـرها

زنده کن مُرده را به یک جمله            تا که مستـت شوند ساحـرها

بـشـکـاف ایـن عـلـوم را آقـا            که مـسلـمان شـونـد کـافـرها

زده زانـو به پـای عـلـم شما            صدهـزاران هـزار جـابـرها

هرچه داریم از کلام شماست            از هـمـیـن قـال قـال بـاقـرها

هرچه گویند بـاز کم گـفـتـنـد            در رثـایـت تـمـام شـاعـرهـا

غم نخور چونکه صد حرم داری            در دل بـی قــرار زائــرهــا

شـام بـلا تـیـره‌تر از شـام بـود            آل رســول و مــلاءِ عـام بــود

خنده و رقص و کف و دشنام بود            فـرق سـر و سنگ لب بام بود

سلـسـلـه و عـتـرت شـیـر خـدا

صوت حجاز و سر از تن جدا

تار و نی و بَربَط و مضمار و چنگ            سینـۀ آیینـه‌دلان چنـگ چنـگ

روی خداوند ز خون گشته رنگ            زخم زبان، زخم جگر، زخم سنگ

حمله به هر طایرِ سرگشته بود

زینب مظلومـه سپر گـشته بود

کوچه به کوچه است محیط بلا            آل مـحــمّـد هـــمــه در ابـتــلا

شـام شـده سخت‌تـر از کـربـلا            می‌رسد از چار طرف این صلا

روسیهی سنگ دلی جارچیست

جار زند این سر یک خارجیست

اهـل عـزا شـام چـراغـان شده            مـشعـل آن رأسِ شهـیدان شده

شهـر پـر از جـلـوۀ قـرآن شده            سـنـگ نـثـار سرِ مهـمـان شده

سکـیـنـه و فـاطـمه را می‌زنند

فاش بگـویـم، هـمه را می‌زنند

زلـزله در عـرش برین اوفـتاد            شـعـله بـه آیات مـبـین اوفـتـاد

چون تن پاکش که ز زین اوفتاد            سر ز سـر نی به زمین اوفتاد

آنکه به حبلش دو جهان چنگ زد

پیـرزنی بـر سـرِ او سنگ زد

حملـه بـه آل اشرف الناس بود            نه شرف و رحم نه احساس بود

سنـگ بـلا جـای گل یاس بود            بـر سـر نیـزه سـرِ عبـاس بود

زخـم پیاپی بـه جـگـر می‌زدند

سنگ بر آن قرص قمر می‌زدند

ز آتش غم سوخت سراپای من            نالـه زند شعلـه ز اعضای من

وای من و وای من و وای من            ساز و نی و گریۀ مولای من!

چنگ و دف و دیدۀ گریان کجا؟

بـزم مـی و آیـۀ قــرآن کـجــا؟

رفـتـه فرو در جـگـرم خـارها            کـاش شـود پــاره دلــم بـارهـا

عـتـرت پـیـغـمـبـر و بـازارها            بــر ســرشــان آمــده آزارهــا

لاله کـجـا آتـش صحـرا کـجا؟

شام کجا یـوسف زهـرا کـجـا؟

این غم جانسوز که فوق غم است            شعلۀ نــاری بـه دل عالم است

سوخته از آن جگـر میثم است            هر چه بگریند برایش کم است

ایـن سخـن سـیـد اهـل ولاست

شام بلا سخت‌تر از کربلاست

نـالـۀ واعـطـشـا بر جـگـرش می‌اُفـتاد            آب مـی‌دیـد بـه یـادِ قــمـرش می‌اُفـتـاد

بی‌سبب نیست که از جملۀ "بَکّائون" است            اشک از گوشۀ چشمانِ ترش می‌اُفتاد

شیرخواره بغـل تازه عـروسی می‌دید            یـادِ لالایِ ربـاب و پـسـرش می‌اُفـتـاد

با دلی خون شده میگفت که الشام الشام            تـا به بـازار مـدیـنـه گـذرش می‌اُفـتـاد

جلوی پـای سکـیـنـه دم دروازۀ شهـر            از رویِ نـیـزه علمدار سرش می‌اُفتاد

روضۀ گم شدن و دفنِ رقیه می‌خواند            تا به صحرا و خرابه نظـرش می‌اُفتاد

گوسفندی جلویش ذبح که می‌شد، یـادِ            خـنجـر ِکُـنـد و گـلـویِ پدرش می‌اُفتاد

وای از آن لحظه که از لایِ حصیری کهنه            قطعه‌هایِ پدرش دور و برش می‌اُفتاد

نـسیـم گِـردِ سر اطـهـر تو می چرخید            چقدر بر سَرِ نـیـزه سَـرِ تو می چرخید

میـان شعـلـه من و ساربـان تَهِ گـودال            برای بُـردنِ انـگـشـتـرِ تو می چـرخید

پس از اصابتِ هر سنگ گونه ات می ریخت            به رویِ نیزه کمی حنجر تو می چرخید

نرفته از نظرم مجلس شراب و رباب            به نیزه اش سَرِ آب آورِ تو می چرخید

دو دست من به غُل و جامعه به گردن بود            که چشمشان به سویِ دختر تو می چرخید

اگرچه شمع از آتش به روی سر دارد            منم همان که زِ غم شعله بر جگر دارد

پس از تو نوبتِ سی سال گریۀ من بود            پس از تو در همه احوال گریۀ من بود

شبـیه گریۀ طـفـلان خـیـزران خورده            شـبـیـه گــریـۀ پـیـرِ زنِ جـوان مُـرده

پس از تو گوشۀ سجاده ام پُر از اشک است            پس از تو قامتِ اُفتاده ام پُر از اشک است

پس از تو صحبت بازار می کنم هر روز            شکایت از غم انظار می کنم هر روز

تمامِ شهـر از این گـریه ها خـبـر دارد            که گریه بر جگـر سنگ هم اثـر دارد

سی سال گریه کرده ام آن ظهر داغ را            چـشـمـم سـرود وسـعـت آن اتـفـاق را

تنهایی ام صحیفه صحیفه ورق زده ست            یعـقـوب وار قـصۀ اشـک و فـراق را

هر شب عـبـور قـافـله ای بـاز می کند            در من مـسیـر تـازۀ شـام و عـراق را

بـگـذار تـا ز خـاک سـجـودم بـرآورم            هـفـتاد و دو صنوبر آن کوچه باغ را

بگذار لب به لب شوم از جـام تشنگی            در مـن بــریـز بــادۀ لـبــریــز داغ را

در آب و خاک... آتش من گر گرفته است            طوفان! به حال خود بگذار این اجاق را

حج مرا ببـین و فـرزدق شو و بخوان            شاعر! بخوان و گریه کن آن اتفاق را